Niepełnosprawni intelektualnie – miejsce zamieszkania
Stowarzyszenie rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa
Bardziej Kochani
Niepełnosprawni intelektualnie – miejsce zamieszkania
konferencja poświęcona problemom mieszkalnictwa osób z niepełnosprawnością
Szanowni Państwo,
Witam serdecznie na naszej pierwszej, po kilku latach przerwy, konferencji. Widoczny na plakacie numer 26 nie jest pomyłką. Rzeczywiście od 2003 roku zorganizowaliśmy 25 konferencji, a był czas, że w roku odbywało się ich cztery. Zawsze będę pamiętała nasze, chyba trzecie z kolei spotkanie, poświęcone seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną. Już na dwa tygodnie przed ostatecznym terminem postanowiliśmy p nie przyjmować zgłoszeń. Sala mieściła 300 osób, a my zapisaliśmy już 400 uczestników. Do dziś nie wiem jakim sposobem, ale ostatecznie w tamtej konferencji wzięło udział ponad 600 osób. Przerwy trwały znacznie dłużej niż planowaliśmy, bo ludzie przez 15 minut wychodzili z Sali, a pani kucharka wydająca obiady, ocierając pot z czoła zdążyła tylko westchnąć – nie wiem co się dzieje pani Ewo, chyba się mnożą…
Ale to były zdecydowanie inne czasy, trochę bardziej romantyczne, oparte na bezpośrednich kontaktach, a dyskusje na tematy osób, wtedy upośledzonych umysłowo, dopiero się zaczynały. Na naszych konferencjach podejmowaliśmy wiele tematów, nasze zainteresowania zmieniały się wraz z dorastaniem naszych niepełnosprawnych pociech. Zaczynaliśmy od metod wspomagania rozwoju, wszyscy rodzice na początku swej drogi głęboko wierzą w zbawienną moc terapeutycznych metod i umiejętności stosujących je specjalistów, przeszliśmy spory edukacji specjalnej z włączającą, wspomnianą już seksualność, pracą na zamkniętym i otwartym rynku pracy… Dzisiaj myślę dotarliśmy do końcowego etapu – co z naszymi dziećmi, gdy my nie będziemy mogli się już nimi opiekować, a może nawet sami potrzebować będziemy pomocy. Jakie powinno być ich życie, żeby już bez nas, potrafili się jeszcze uśmiechać.
Nie wszyscy rodzice mają w sobie tyle rozpaczliwego heroizmu by prosić Opatrzność, by ich niepełnosprawne dzieci umarły na chwile przed nimi samymi. To zresztą z natury nie jest dobry pomysł. Sprawny czy nie, każdy z nas jest odrębnym istnieniem, nie jest niczyją własnością, ma własną historię, indywidulane marzenia i życiowe plany. Niepełnosprawni tym się różnią od nas, rzekomo sprawnych, że potrzebują pomocy, by te swoje pragnienia zrealizować. Brzmi to ładnie i łatwo przechodzi przez gardło – tylko jak to zrobić? Zapraszam do dyskusji.
Ewa Suchcicka
PROGRAM*
20 listopada (wtorek)
09.00 – rozpoczęcie konferencji – Ewa Suchcicka (Prezes Stowarzyszenia Bardziej Kochani)
09.15 – Czy to jest kraj dla starych ludzi? – zmiany demograficzne w grupie osób
niepełnosprawnych intelektualnie – dr Agnieszka Dudzińska
09.45 – Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami a Niezależne życie w Polsce
– Adam Zawisny (PSONI; Instytut Niezależnego Życia)
10.15-10.30 przerwa kawowa
10.30 – Widziane z góry – mieszkalnictwo osób niepełnosprawnych w planach Ministerstwa
– przedstawiciel Ministerstw Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
11.00 – Co wolno Wojewodzie – sprawy niepełnosprawnych w województwie mazowieckim
– przedstawiciel Wojewody Mazowieckiego
11.30 – Jak to się robi w Warszawie – mieszkania chronione, stan na dzisiaj i plany
– Donata Kończyk (Urząd m. st. Warszawy)
12.00 - 12.15 przerwa kawowa
12.15 – Mieszkanie chronione – treningowe w działaniu – Katarzyna Paszkowska (terapeutka)
12.45 – Miłe dobrego początki, a koniec...? Wyniki ewaluacji wstępnej i końcowej projektu „Czas
dorastania” – prof. dr. hab. Elżbieta Zakrzewska – Manterys (ISNS UW)
13.15 – dyskusja
13.45 – podsumowanie i zakończenie konferencji
14.00 – lunch
*Organizatorzy zastrzegają sobie prawo do zmian w programie;
** uczestnictwo wykładowcy nie zostało potwierdzone
